Από τον Σουάμι Σεβαράτνα
Ο φόβος σύμφωνα με όλους τους σοφούς των αιώνων είναι το κύριο αρνητικό συναίσθημα. Αυτό είναι που κυρίως είναι ανάγκη να εξαλειφθεί αν θέλετε να δείτε «άσπρη μέρα». Υπάρχουν μερικοί (ονόματα δεν λέω) που ισχυρίζονται ότι υπάρχει μια κατηγορία φόβων που είναι «καλοί» καθώς δρουν ως προστασία. Δηλαδή, ο φόβος μη σε πατήσει αυτοκίνητο σε προστατεύει από το να σε πατήσει.
Μυστήριες οι βουλές του Κυρίου
Πίσω στο θέμα μας. Ας υποθέσουμε ότι δεν είστε ένα αδιάφορο για τα πνευματικά άτομο και σας ενδιαφέρει να ξεμπερδέψετε μ’αυτόν τον φόβο. Με μικρή σχετικά θητεία στα πνευματικά, είτε το μονοπάτι σας είναι η Γιόγκα είτε κάποιο άλλο, θα βρείτε μπροστά σας το Νόμο του Κάρμα, μέσω του οποίου θ’αρχίσετε να βρίσκετε απαντήσεις σ’ένα σωρό ερωτήματα που αλλιώς είναι αναπάντητα. Ρωτήστε έναν ιερέα «Γιατί ένα παιδί γεννιέται ανάπηρο ή αυτιστικό ή μογγολάκι; Γιατί ο Θεός το επιτρέπει;» Η απάντηση που θα πάρετε είναι του τύπου «μυστήριες οι βουλές του Κυρίου». Σας «φώτισε»…! Όπως και οι πολιτικοί, οι εκπρόσωποι της εκκλησίας έχουν γίνει εξπέρ μέσα από τριβές αιώνων, στο να ξεγλιστράνε από δύσκολες ερωτήσεις δίνοντας απαντήσεις που δεν είναι απαντήσεις.
Επιτρέψτε μου να βροντοφωνάξω: ΟΙ ΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΕΣ. Αυτή είναι μια θέση απόλυτα ανατρεπτική, απόλυτα εναρμονισμένη όμως με τις μόνες αποδεκτές ιδιότητες του Θεού, όπως είναι η αγάπη, η σοφία, η δύναμη, η δικαιοσύνη. Πώς μπορεί ένας Θεός που είναι η Απόλυτη Αγάπη και Δικαιοσύνη, να επιλέξει να βασανίσει ένα πλάσμα του μ’έναν τέτοιο ακραίο τρόπο, όπως είναι η δια βίου αναπηρία; Αν κάποιος μου αποδείκνυε, ότι ο Θεός από ένα βίτσιο ή έναν παροξυσμό σαδισμού έκανε κάτι τέτοιο, με την ηλίθια δικαιολογία ότι το έκανε για να δοκιμάσει την συγκεκριμένη ψυχή, όχι μόνο θα έπαυα να τον πιστεύω, αλλά θα του είχα κηρύξει τον πόλεμο. Δεν θα είχα καμιά διάθεση να τον λατρεύω ως πρόβατο αδιαφορώντας για τον εγκληματικό τρόπο που ενεργεί σύμφωνα με τα εκάστοτε κέφια του.
Ο ρόλος του ιερέα έχει αλλοιωθεί
Πριν πολλά χρόνια όταν ο ρόλος του ιερέα δεν είχε αλλοιωθεί, ο ιερέας ήταν ένα ζωντανό κανάλι μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Έτσι, οι υπηρεσίες του ήταν όντως πολύτιμες. Όταν αυτό για ιστορικούς λόγους χάθηκε, ο ιερέας μεταβλήθηκε σ’έναν θλιβερό παπαγάλο που διαβάζει ή ψάλλει τα ευαγγέλια (που έχουν παραχαραχτεί) λες κι εμείς δεν ξέρουμε να διαβάζουμε. Και μάλιστα σε γλώσσα αρχαίζουσα. Επαναλαμβάνω, στριμώξτε τους και μη δέχεστε απαντήσεις που αν μη τι άλλο κάνουν τον Θεό να εκπίπτει στα μάτια σας ως παράξενος (στην καλύτερη περίπτωση) ή ως σαδιστής.
Σ’αυτόν τον κυρίαρχο φόβο του θανάτου υπάρχουν ως συστατικά στοιχεία:
Αυτό που ζείτε εδώ είναι υπεραρκετό ως κόλαση, δεν χρειάζεται συμπλήρωμα. Έδώ δεν είμαι απόλυτος. Δηλαδή, δεν θα απέκλεια κάποιο είδος συμπλη-ρώματος στο μεσοδιάστημα μεταξύ θανάτου κι επαναγέννησης. Άντε να υποχρεωθεί η ψυχή να δει κάποια ενοχλητικά κι ενοχοποιητικά «βίντεο» από αυτά που έκανε όσο ζούσε. Που θα αποτελέσουν πολύτιμο υλικό για να μπουν τα πλάνα της επόμενης ενσάρκωσης. Κάτι που απέχει παρασάγγες από τα καζάνια με τις πίσσες.
Σύμφωνα με το Νόμο της Έλξης, αν συστηματικά φοβάσαι κάτι, αυτό καταλήγει αυτό-επαληθευόμενη προφητεία. Ο φόβος επαληθεύεται έχοντας μαζέψει αρκετή ενέργεια στη διαδρομή. Για να προστατευθείτε από τα αυτοκίνητα δεν χρειάζεται να φοβάστε τα αυτοκίνητα, αλλά να κάνετε συνειδητή επιλογή ότι θέλετε να ζήσετε. Επειδή έχω επιλέξει τη ζωή, προσέχω όταν οδηγώ, ή όταν ως πεζός περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Για να προσέχω, δεν είναι απαραίτητος ο φόβος. Έτσι, διαγράψτε τους λεγόμενους «προστευτικούς» φόβους. Δεν σας χρειάζονται. Ο φόβος είναι πάντα ένα συναίσθημα αρνητικό, με αρνητικό πρόσημο. Δεν γίνεται από κάτι αρνητικό να έχουμε θετικό αποτέλεσμα. Επαναλαμβάνω, άλλο φοβάμαι, άλλο προσέχω. Η προσοχή απαιτεί επαγρύπνηση, παρατηρητικότητα, συγκέντρωση. Στη συνταγή αυτή δεν έχει θέση ο φόβος.
Ο φόβος του θανάτου
Τι γίνεται τώρα με τους κλασσικούς φόβους; Ας δούμε ποιος είναι ο σημαντικότερος όλων. Παρόλο που έχω ακούσει κατά καιρούς άτομα να διαφωνούν με αυτό, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, ο κυριότερος φόβος, αυτός που είναι στη ρίζα όλων των άλλων, είναι ο φόβος του θανάτου. Υπάρχουν άτομα που θα σας πουν «Εγώ τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Εγώ φοβάμαι μη σακατευτώ από κάποιο ατύχημα, ή μην πέσω σε καμιά ανίατη ασθένεια». Δεκτό.
Τι γίνεται τώρα με τους κλασσικούς φόβους; Ας δούμε ποιος είναι ο σημαντικότερος όλων. Παρόλο που έχω ακούσει κατά καιρούς άτομα να διαφωνούν με αυτό, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, ο κυριότερος φόβος, αυτός που είναι στη ρίζα όλων των άλλων, είναι ο φόβος του θανάτου. Υπάρχουν άτομα που θα σας πουν «Εγώ τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Εγώ φοβάμαι μη σακατευτώ από κάποιο ατύχημα, ή μην πέσω σε καμιά ανίατη ασθένεια». Δεκτό.
Εκτιμώ ότι πίσω από ένα τέτοιο φόβο βρίσκεται ο αρχετυπικός φόβος που λέει, «Φοβάμαι όλα εκείνα που αν γίνουν θα με εμποδίσουν να χαρώ τη ζωή». Ο σακάτης, ο βαρειά ασθενής είναι δυστυχείς γιατί δεν μπορούν λόγω της κατάστασής τους να χαρούν τη ζωή όπως οι υπόλοιποι ή επειδή γίνονται βάρος στους δικούς τους. Έτσι δεν είναι;
Πώς εξαλείφεται λοιπόν ο φόβος του θανάτου; Ο μέσος άνθρωπος που έχει απέχθεια για τα πνευματικά ζητήματα δεν έχει καμιά ελπίδα ν’απαλλαγεί από αυτόν τον φόβο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι. Οι επιλογές μας στη ζωή έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Όταν επιλέγω να αδιαφορήσω για το ποιος είμαι, τι είναι η ζωή και το νόημά της κλπ, ο φόβος θα μείνει ανέγγιχτος.
Ας πάμε στον πυρήνα αυτού του φόβου. Τι είναι ο θάνατος; Το φυσικό σώμα φτάνει σ’έναν τερματισμό. Για μερικούς είναι αγωνιώδης και για άλλους ήσυχος. Μερικά άτομα ταλαιπωρούνται σε απαίσια νοσοκομεία (τι χώροι, Θεέ μου!) για καιρό, καταξοδεύοντας περιουσίες ολόκληρες χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ουσιαστικό αποτέλεσμα, κι άλλοι πεθαίνουν ήσυχα στον ύπνο τους χωρίς να ταλαιπωρηθούν, τόσο οι ίδιοι όσο και οι δικοί τους. Τι μεγάλη διαφορά! Είναι σημαντικό να αναρωτηθείτε γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν με τόσο διαφορετικούς τρόπους.
Μυστήριες οι βουλές του Κυρίου
Πίσω στο θέμα μας. Ας υποθέσουμε ότι δεν είστε ένα αδιάφορο για τα πνευματικά άτομο και σας ενδιαφέρει να ξεμπερδέψετε μ’αυτόν τον φόβο. Με μικρή σχετικά θητεία στα πνευματικά, είτε το μονοπάτι σας είναι η Γιόγκα είτε κάποιο άλλο, θα βρείτε μπροστά σας το Νόμο του Κάρμα, μέσω του οποίου θ’αρχίσετε να βρίσκετε απαντήσεις σ’ένα σωρό ερωτήματα που αλλιώς είναι αναπάντητα. Ρωτήστε έναν ιερέα «Γιατί ένα παιδί γεννιέται ανάπηρο ή αυτιστικό ή μογγολάκι; Γιατί ο Θεός το επιτρέπει;» Η απάντηση που θα πάρετε είναι του τύπου «μυστήριες οι βουλές του Κυρίου». Σας «φώτισε»…! Όπως και οι πολιτικοί, οι εκπρόσωποι της εκκλησίας έχουν γίνει εξπέρ μέσα από τριβές αιώνων, στο να ξεγλιστράνε από δύσκολες ερωτήσεις δίνοντας απαντήσεις που δεν είναι απαντήσεις.
Επιτρέψτε μου να βροντοφωνάξω: ΟΙ ΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΕΣ. Αυτή είναι μια θέση απόλυτα ανατρεπτική, απόλυτα εναρμονισμένη όμως με τις μόνες αποδεκτές ιδιότητες του Θεού, όπως είναι η αγάπη, η σοφία, η δύναμη, η δικαιοσύνη. Πώς μπορεί ένας Θεός που είναι η Απόλυτη Αγάπη και Δικαιοσύνη, να επιλέξει να βασανίσει ένα πλάσμα του μ’έναν τέτοιο ακραίο τρόπο, όπως είναι η δια βίου αναπηρία; Αν κάποιος μου αποδείκνυε, ότι ο Θεός από ένα βίτσιο ή έναν παροξυσμό σαδισμού έκανε κάτι τέτοιο, με την ηλίθια δικαιολογία ότι το έκανε για να δοκιμάσει την συγκεκριμένη ψυχή, όχι μόνο θα έπαυα να τον πιστεύω, αλλά θα του είχα κηρύξει τον πόλεμο. Δεν θα είχα καμιά διάθεση να τον λατρεύω ως πρόβατο αδιαφορώντας για τον εγκληματικό τρόπο που ενεργεί σύμφωνα με τα εκάστοτε κέφια του.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δημουργεί πλάσματα για να απολαμβάνει μετά σαδιστικά τον βασανισμό τους. Τι είδους Θεός είναι αυτός; Καλώ λοιπόν όλους τους καλοπροαίρετους Χριστιανούς να πιέσουν τους ιερείς τους για πιο καλές απαντήσεις. Να τους στριμώξουν.
Ο ρόλος του ιερέα έχει αλλοιωθεί
Πριν πολλά χρόνια όταν ο ρόλος του ιερέα δεν είχε αλλοιωθεί, ο ιερέας ήταν ένα ζωντανό κανάλι μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Έτσι, οι υπηρεσίες του ήταν όντως πολύτιμες. Όταν αυτό για ιστορικούς λόγους χάθηκε, ο ιερέας μεταβλήθηκε σ’έναν θλιβερό παπαγάλο που διαβάζει ή ψάλλει τα ευαγγέλια (που έχουν παραχαραχτεί) λες κι εμείς δεν ξέρουμε να διαβάζουμε. Και μάλιστα σε γλώσσα αρχαίζουσα. Επαναλαμβάνω, στριμώξτε τους και μη δέχεστε απαντήσεις που αν μη τι άλλο κάνουν τον Θεό να εκπίπτει στα μάτια σας ως παράξενος (στην καλύτερη περίπτωση) ή ως σαδιστής.
Η Αγάπη του Θεού είναι ασύλληπτη
Ο Θεός υπάρχει και δεν είναι ούτε παράξενος ούτε σαδιστής. Θέλει για μας το καλύτερο. Η αγάπη του για μας είναι ασύλληπτη. Μόνο που αυτό το καλύτερο συχνά δεν είναι καθόλου ελκυστικό για το εγώ μας. Εμείς οι άνθρωποι σχεδόν πάντα κρίνουμε εξ ιδίων. Επειδή η δική μας αγάπη είναι σε μεγάλο βαθμό εγωκεντρική, αυτό ακριβώς προβάλλουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και στην εικόνα που έχουμε για το Θεό. Δυσκολεύομαστε πολύ να δεχτούμε ότι υπάρχει Αγάπη Χωρίς Όρους, επειδή η δική μας αγάπη είναι με όρους. Ακόμη και η αγάπη της μητέρας για το παιδί της.
Ο Θεός υπάρχει και δεν είναι ούτε παράξενος ούτε σαδιστής. Θέλει για μας το καλύτερο. Η αγάπη του για μας είναι ασύλληπτη. Μόνο που αυτό το καλύτερο συχνά δεν είναι καθόλου ελκυστικό για το εγώ μας. Εμείς οι άνθρωποι σχεδόν πάντα κρίνουμε εξ ιδίων. Επειδή η δική μας αγάπη είναι σε μεγάλο βαθμό εγωκεντρική, αυτό ακριβώς προβάλλουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και στην εικόνα που έχουμε για το Θεό. Δυσκολεύομαστε πολύ να δεχτούμε ότι υπάρχει Αγάπη Χωρίς Όρους, επειδή η δική μας αγάπη είναι με όρους. Ακόμη και η αγάπη της μητέρας για το παιδί της.
Σ’αυτόν τον κυρίαρχο φόβο του θανάτου υπάρχουν ως συστατικά στοιχεία:
- · Ο φόβος του άγνωστου (για όλους)
- · Ο φόβος της Κόλασης (για τους θρησκόληπτους)
- · Ο φόβος της ανυπαρξίας (για τους άθεους)
Δεν έχω τη δυνατότητα να κουνήσω ένα μαγικό ραβδάκι και να εξαλείψω το φόβο από τις καρδιές των ανθρώπων, ούτε θα είχε νόημα κάτι τέτοιο ακόμα κι αν μπορούσα. Αν είναι κάτι να αλλάξει στη ζωή των ανθρώπων πρέπει να είναι επιλογή τους. Μπορώ όμως να σας πω (μια κι επισκεφθήκατε το site μου) ότι Κόλαση δεν υπάρχει, γιατί αν υπάρχει ακυρώνει ό,τι ωραίο έχουμε προσδώσει στην εικόνα του Θεού. Σ’αυτό είμαι απόλυτος.
Στο Πυρ το Εξώτερον
Η Κόλαση είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ κατασκεύασμα, που απεικονίζει τον χαρακτήρα εκείνων που την σκαρφίστηκαν για να ελέγχουν τις μάζες. Ήταν το σουξέ της εκκλησίας στον Μεσαίωνα. Μιλούσαν συνέχεια γι αυτό. Έφτιαξαν και τη γοητευτική Ιερή Εξέταση με τα βασανιστήριά της κι «έδεσε το γλυκό». Τι φρίκη! Βούτηξαν τους ανθρώπους σ’έναν απίστευτης έκτασης και μεγέθους φόβο. Και οι άνθρωποι ως τέλεια θύματα έφαγαν το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι! Το πίστεψαν.
Η Κόλαση είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ κατασκεύασμα, που απεικονίζει τον χαρακτήρα εκείνων που την σκαρφίστηκαν για να ελέγχουν τις μάζες. Ήταν το σουξέ της εκκλησίας στον Μεσαίωνα. Μιλούσαν συνέχεια γι αυτό. Έφτιαξαν και τη γοητευτική Ιερή Εξέταση με τα βασανιστήριά της κι «έδεσε το γλυκό». Τι φρίκη! Βούτηξαν τους ανθρώπους σ’έναν απίστευτης έκτασης και μεγέθους φόβο. Και οι άνθρωποι ως τέλεια θύματα έφαγαν το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι! Το πίστεψαν.
Άκου «στο πυρ το εξώτερον στον αιώνα τον άπαντα»!!! Δεν είμαστε καλά. Ακόμα κι αν η ψυχή μετανοιώσει, ενώ είναι μέσα στα καζάνια με τις πίσσες, θα τον αφήσει εκεί ο Θεός; Δεν θα τον μετακομίσει σε κάτι καλύτερο ως μετα-νοημένο; Αν έχετε ακούσει για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας μετακόμισης, γιατί εγώ δεν έχω ακούσει, παρακαλώ πληροφορήστε με.
Αυτό που ζείτε εδώ είναι υπεραρκετό ως κόλαση, δεν χρειάζεται συμπλήρωμα. Έδώ δεν είμαι απόλυτος. Δηλαδή, δεν θα απέκλεια κάποιο είδος συμπλη-ρώματος στο μεσοδιάστημα μεταξύ θανάτου κι επαναγέννησης. Άντε να υποχρεωθεί η ψυχή να δει κάποια ενοχλητικά κι ενοχοποιητικά «βίντεο» από αυτά που έκανε όσο ζούσε. Που θα αποτελέσουν πολύτιμο υλικό για να μπουν τα πλάνα της επόμενης ενσάρκωσης. Κάτι που απέχει παρασάγγες από τα καζάνια με τις πίσσες.
Ο θάνατος είναι κάτι σαν τον ύπνο
Ο θάνατος, εν κατακλείδι, είναι ένα μεταβατικό διάστημα ανάμεσα σε δυο ενσαρκώσεις, απόλυτα απαραίτητο (τουλάχιστον για την παρούσα φάση της εξέλιξης) όπως στη διάρκεια του 24ωρου έχουμε την εγρήγορση (16 περίπου ώρες) και τον ύπνο (8 ώρες). Η κατάσταση του ύπνου είναι εντελώς διαφορετική από την κατάσταση της εγρήγορσης. Δεν σας πιάνει όμως κανένας μεταφυσικός φόβος όταν πλησιάζει η ώρα για ύπνο. Ίσα-ίσα που είναι ευπρόσδεκτος ιδιαίτερα μετά από μια κουραστική μέρα. Στη μικρο-κλίμακα έχουμε λοιπόν το δίδυμο «Εγρήγορση-Ύπνος» και στη μακρο-κλίμακα έχουμε το δίδυμο «Ζωή-Θάνατος» και πάλι απ’την αρχή. Μέχρι τελικής πτώσεως. Μέχρι να γίνουμε ΕΝΑ με τον Θεό. Αυτό κι αν το φοβόμαστε…
Ο θάνατος, εν κατακλείδι, είναι ένα μεταβατικό διάστημα ανάμεσα σε δυο ενσαρκώσεις, απόλυτα απαραίτητο (τουλάχιστον για την παρούσα φάση της εξέλιξης) όπως στη διάρκεια του 24ωρου έχουμε την εγρήγορση (16 περίπου ώρες) και τον ύπνο (8 ώρες). Η κατάσταση του ύπνου είναι εντελώς διαφορετική από την κατάσταση της εγρήγορσης. Δεν σας πιάνει όμως κανένας μεταφυσικός φόβος όταν πλησιάζει η ώρα για ύπνο. Ίσα-ίσα που είναι ευπρόσδεκτος ιδιαίτερα μετά από μια κουραστική μέρα. Στη μικρο-κλίμακα έχουμε λοιπόν το δίδυμο «Εγρήγορση-Ύπνος» και στη μακρο-κλίμακα έχουμε το δίδυμο «Ζωή-Θάνατος» και πάλι απ’την αρχή. Μέχρι τελικής πτώσεως. Μέχρι να γίνουμε ΕΝΑ με τον Θεό. Αυτό κι αν το φοβόμαστε…
Χαρείτε τη ζωή!
Εννοείται με τον δικό σας τρόπο.
Σουάμι Σεβαράτνα
Yogaspirit, Λαοδίκης 34, Τηλ.: 210 - 96 81 793
Σουάμι Σεβαράτνα
Yogaspirit, Λαοδίκης 34, Τηλ.: 210 - 96 81 793
No comments:
Post a Comment