από τον Σουάμι Σεβαράτνα
Η Γιόγκα είναι ένα πανάρχαιο σύστημα για τον άνθρωπο και την εξέλιξή του, που κάποτε ήταν παγκόσμια παράδοση, στην πορεία όμως, για διάφορους ιστορικούς λόγους η συνέχεια κόπηκε, με την Ινδία να είναι η μόνη χώρα που κατάφερε να τη διατηρήσει ζωντανή μέσα στους αιώνες. Αυτό το τεράστιο έργο επιτελέστηκε με την αδιάσπαστη αλυσίδα Δασκάλου-Μαθητή (Γκούρου-Τσέλα).
Η Ινδία αξίζει όλα τα εύσημα γι αυτό το τεράστιο έργο. Στο μεγαλύτερο διάστημα, η διδασκαλία της Γιόγκα γiνόταν στο κοινωνικό περιθώριο, σε ερημικά μέρη, σε σπηλιές και σε βουνά. Για να μαθητεύσει κάποιος σε ένα Δάσκαλο έπρεπε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, να περάσει τα συχνά σκληρά τεστ του Δασκάλου και ν’αντέξει τις στερήσεις και τις κακουχίες.
Σήμερα, δηλαδή εδώ κι αρκετές δεκαετίες, με την είσοδο στον προθάλαμο της περίφημης εποχής του Υδροχόου, η Γιόγκα ήρθε αποφασιστικά στο προσκήνιο και ήρθε όχι σαν μια περαστική μόδα, αλλά για να μείνει. Σήμερα, σχεδόν όλοι έχουν ακούσει τη λέξη Γιόγκα και μεγάλος αριθμός έχει ασκηθεί σε κάποιο είδος της. Παρανοήσεις σχετικά με το τι είναι Γιόγκα υπάρχουν ακόμη, αλλά έχουν λιγοστέψει σε σχέση με αυτές που ήταν αρκετά διαδεδομένες πριν μόλις μερικες δεκαετίες.
Χαρακτηριστικά, το 1972 που ξεκίνησα τη Γιόγκα, το έκανα χωρίς δάσκαλο, καθώς εκείνη την εποχή στην Αθήνα δεν υπήρχαν Κέντρα Γιόγκα ακόμη. Θυμάμαι αμυδρά μόνο κάποια «Ακαδημία Ράτζα Γιόγκα» στο Κολωνάκι, την οποία όμως δεν επισκέφθηκα ποτέ, ώστε να έχω προσωπική γνώμη. Επίσης κάποια προγράμματα στην κρατική τηλεόραση (τότε δεν υπήρχε ακόμη ιδιωτική τηλεόραση) με την Αγάπη Ευαγγελίδη, που όμως είχαν μόνο τη σωματική πλευρά των Ασάνων. Τίποτα άλλο…
8 Δεκεμβρίου 1972 ήταν η ιστορική κι ευλογημένη μέρα που ξεκίνησα τη Γιόγκα μετά από ένα όνειρο Μύησης που είδα εκείνο το πρωί. Ο Ήλιος εκείνη την ημέρα έκανε Τρίγωνο ακριβείας με τον γενέθλιο Ήλιο μου στον Λέοντα. Η εμπειρία που επρόκειτο να ζήσω όμως, ήταν Πλουτώνια στη φύση της. Ο Πλούτωνας εκείνη την περίοδο άλλαζε Οίκο στο Ωροσκόπιό μου, περνώντας στον "μυστήριο" 12ο Οίκο.
Είχα αφυπνισμένο από την αρχή-αρχή τον εσωτερικό Γκούρου. Δεν ήξερα τότε ότι αυτό κανονικά αφυπνίζεται μετά από πολύχρονη θητεία με έναν εξωτερικό Γκούρου. Στην περίπτωσή μου αυτό δεν φάνηκε απαραίτητο. Ίσως γιατί σε προηγούμενες ζωές είχα θητεύσει στη Γιόγκα αρκετά ώστε να μην το χρειάζομαι.
Η καθοδήγηση που είχα για την πρακτική με τις αναπνοές (Πραναγιάμα) που ανέλαβα με μεγάλο ενθουσιασμό, προερχόταν από μέσα μου. Η μόνη εξωτερική βοήθεια που είχα ήταν ένα βιβλιαράκι που είχα βρει στον πάγκο ενός βιβλοπωλείου με τίτλο «Η Μαγνητική Δύναμη της Αναπνοής» του Γιόγκι Ραματσαράκα μεταφρασμένο από τον Αντώνη Πισσάνο. Τους ευχαριστώ βαθειά και τους δύο. Ο ρόλος του ήταν κυρίως στο να επιβεβαιώσει ότι αυτά που είχα βρει μόνος μου ήταν σωστά.
Πριν ακόμη ανοίξω το βιβλιαράκι που είχα μόλις αγοράσει, άρχισα να πειραματίζομαι με διόφορους τρόπους αναπνοής δικής μου επινόησης. Μετά από μερικά λεπτά διαπίστωσα ότι είχα ηρεμήσει εντελώς. Τότε άνοιξα το βιβλιαράκι και προς μεγάλη μου χαρά είδα ότι αυτά που ανακάλυψα μόνος μου υπήρχαν γραμμένα εκεί, απλώς ήταν πιο συστηματικά με τη μορφή συγκεκριμένων αναπνευστικών ασκήσεων.
Διάλεξα λοιπόν μια απο αυτές, την Πραναγιάμα με το περπάτημα και "της έδωσα να καταλάβει'... Οκτώ βήματα εισπνοή-Τέσσερα βήματα εσωτερικό κράτημα-Οκτώ βήματα εκπνοή-Τέσσερα βήματα εξωτερικό κράτημα. Αυτό ήταν όλο...Αρχικά η εξάσκησή μου ήταν περίπου 30 λεπτά. Μετά από μόλις μερικές μέρες τα 30 λεπτά έγιναν 4 ώρες!!!
Την πρώτη εβδομάδα βίωσα έναν βαθύ καθαρισμό που πήρε τη μορφή μιας μεγάλης σειράς φλεγμάτων που έβγαζα στον νεροχύτη. Αυτά τα φλέγματα οφειλόταν στο κάπνισμα μερικών ετών και ήταν στην αρχή μαυριδερά, μετά καφετιά, μετά κίτρινα, μετά λευκά, μετά άχροα και μετά τίποτα. Ο καθαρισμός είχε ολοκληρωθεί μόλις σε μια εβδομάδα! Περιττό να σας πω ότι το κάπνισμα κόπηκε "μαχαίρι" και μάλιστα χωρίς προσπάθεια.
Μόνο μετά τον τερματισμό του καθαρισμού (τον οποίο δεν ζήτησα) άρχισε να ανατέλλει η ευδαιμονία και το βίωμα της επίτευξης του σκοπού μου, που ήταν να είμαι "Υπεράνω Συνθηκών". Οι εξωτερικές συνθήκες ήταν πολύ σκοτεινές, καθώς βρισκόμουν στη μέση της λαομίσητης περιόδου της Χούντας, στη μέση του χειμώνα και στο τελευταίο έτος των σπουδών μου στην Αρχιτεκτονική. Ειδικά οι σπουδές με είχαν ταλαιπωρήσει αφάνταστα, με τρεις χαμένες χρονιές που με είχαν ρίξει σε βαριά κατάθλιψη και είχαν φέρει σε απελπισία τους γονείς μου. Αν δεν ήταν τόσο βαριά αυτά που είχα περάσει όμως, δεν θα αναζητούσα κάτι σαν τη Γιόγκα. Μέσα σ'αυτές τις συνθήκες βίωσα την πιο βαθιά ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου.
Βέβαια, αυτό που "απογείωσε" την πρακτική ήταν το ότι με εσωτερική παρόρμηση ενσωμάτωσα στη μηχανιστική εκτέλεση της πρακτικής στοιχεία διαλογισμού. Συγκεκριμένα, εμπλούτισα την τεχνική με αυτό που λέγεται "Δημιουργικός Οραματισμός".
Είναι κάτι που τα παιδιά κάνουν όλη την ώρα παίζοντας. Ένα παιδί λέει π.χ., "Είμαι Ινδιάνος" και όσο παίζει "γίνεται" με κάποιον τρόπο Ινδιάνος, δηλαδή ενσωματώνει ιδιότητες του Ινδιάνου. Αν τώρα αυτό το κάνει συστηματικά για ένα διάστημα, το αποτέλεσμα θα είναι να μοιάζει όλο και περισσότερο σε Ινδιάνο...
Αυτό που εγώ έκανα ήταν να ενσωματώσω στον αέρα που εισέπνεα αιθερικές ιδιότητες ευδαιμονίας. Αυτό ήταν που έκανε τη μεγάλη διαφορά. Ο αιθέρας "ανταποκρίθηκε" μοναδικά σ'αυτό και με έφερε θριαμβευτικά στην ευδαιμονία. Μια κατάσταση που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βιώνουν ποτέ στη ζωή τους και δεν την κυνηγούν γιατί δεν ξέρουν ότι υπάρχει. Γεύονται μόνο τη χαρά, η οποία όμως είναι ένα συναίσθημα πολύ διαφορετικό και δεν διαρκεί από τη φύση του πολύ. Αντίθετα, η ευδαιμονία είναι βαθειά σαν τον ωκεανό κι έχει διάρκεια. Τότε είπα για πρώτη φορά "η ζωή αξίζει να τη ζεις".
Η Ινδία αξίζει όλα τα εύσημα γι αυτό το τεράστιο έργο. Στο μεγαλύτερο διάστημα, η διδασκαλία της Γιόγκα γiνόταν στο κοινωνικό περιθώριο, σε ερημικά μέρη, σε σπηλιές και σε βουνά. Για να μαθητεύσει κάποιος σε ένα Δάσκαλο έπρεπε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, να περάσει τα συχνά σκληρά τεστ του Δασκάλου και ν’αντέξει τις στερήσεις και τις κακουχίες.
Σήμερα, δηλαδή εδώ κι αρκετές δεκαετίες, με την είσοδο στον προθάλαμο της περίφημης εποχής του Υδροχόου, η Γιόγκα ήρθε αποφασιστικά στο προσκήνιο και ήρθε όχι σαν μια περαστική μόδα, αλλά για να μείνει. Σήμερα, σχεδόν όλοι έχουν ακούσει τη λέξη Γιόγκα και μεγάλος αριθμός έχει ασκηθεί σε κάποιο είδος της. Παρανοήσεις σχετικά με το τι είναι Γιόγκα υπάρχουν ακόμη, αλλά έχουν λιγοστέψει σε σχέση με αυτές που ήταν αρκετά διαδεδομένες πριν μόλις μερικες δεκαετίες.
Χαρακτηριστικά, το 1972 που ξεκίνησα τη Γιόγκα, το έκανα χωρίς δάσκαλο, καθώς εκείνη την εποχή στην Αθήνα δεν υπήρχαν Κέντρα Γιόγκα ακόμη. Θυμάμαι αμυδρά μόνο κάποια «Ακαδημία Ράτζα Γιόγκα» στο Κολωνάκι, την οποία όμως δεν επισκέφθηκα ποτέ, ώστε να έχω προσωπική γνώμη. Επίσης κάποια προγράμματα στην κρατική τηλεόραση (τότε δεν υπήρχε ακόμη ιδιωτική τηλεόραση) με την Αγάπη Ευαγγελίδη, που όμως είχαν μόνο τη σωματική πλευρά των Ασάνων. Τίποτα άλλο…
8 Δεκεμβρίου 1972 ήταν η ιστορική κι ευλογημένη μέρα που ξεκίνησα τη Γιόγκα μετά από ένα όνειρο Μύησης που είδα εκείνο το πρωί. Ο Ήλιος εκείνη την ημέρα έκανε Τρίγωνο ακριβείας με τον γενέθλιο Ήλιο μου στον Λέοντα. Η εμπειρία που επρόκειτο να ζήσω όμως, ήταν Πλουτώνια στη φύση της. Ο Πλούτωνας εκείνη την περίοδο άλλαζε Οίκο στο Ωροσκόπιό μου, περνώντας στον "μυστήριο" 12ο Οίκο.
Είχα αφυπνισμένο από την αρχή-αρχή τον εσωτερικό Γκούρου. Δεν ήξερα τότε ότι αυτό κανονικά αφυπνίζεται μετά από πολύχρονη θητεία με έναν εξωτερικό Γκούρου. Στην περίπτωσή μου αυτό δεν φάνηκε απαραίτητο. Ίσως γιατί σε προηγούμενες ζωές είχα θητεύσει στη Γιόγκα αρκετά ώστε να μην το χρειάζομαι.
Η καθοδήγηση που είχα για την πρακτική με τις αναπνοές (Πραναγιάμα) που ανέλαβα με μεγάλο ενθουσιασμό, προερχόταν από μέσα μου. Η μόνη εξωτερική βοήθεια που είχα ήταν ένα βιβλιαράκι που είχα βρει στον πάγκο ενός βιβλοπωλείου με τίτλο «Η Μαγνητική Δύναμη της Αναπνοής» του Γιόγκι Ραματσαράκα μεταφρασμένο από τον Αντώνη Πισσάνο. Τους ευχαριστώ βαθειά και τους δύο. Ο ρόλος του ήταν κυρίως στο να επιβεβαιώσει ότι αυτά που είχα βρει μόνος μου ήταν σωστά.
Πριν ακόμη ανοίξω το βιβλιαράκι που είχα μόλις αγοράσει, άρχισα να πειραματίζομαι με διόφορους τρόπους αναπνοής δικής μου επινόησης. Μετά από μερικά λεπτά διαπίστωσα ότι είχα ηρεμήσει εντελώς. Τότε άνοιξα το βιβλιαράκι και προς μεγάλη μου χαρά είδα ότι αυτά που ανακάλυψα μόνος μου υπήρχαν γραμμένα εκεί, απλώς ήταν πιο συστηματικά με τη μορφή συγκεκριμένων αναπνευστικών ασκήσεων.
Διάλεξα λοιπόν μια απο αυτές, την Πραναγιάμα με το περπάτημα και "της έδωσα να καταλάβει'... Οκτώ βήματα εισπνοή-Τέσσερα βήματα εσωτερικό κράτημα-Οκτώ βήματα εκπνοή-Τέσσερα βήματα εξωτερικό κράτημα. Αυτό ήταν όλο...Αρχικά η εξάσκησή μου ήταν περίπου 30 λεπτά. Μετά από μόλις μερικές μέρες τα 30 λεπτά έγιναν 4 ώρες!!!
Την πρώτη εβδομάδα βίωσα έναν βαθύ καθαρισμό που πήρε τη μορφή μιας μεγάλης σειράς φλεγμάτων που έβγαζα στον νεροχύτη. Αυτά τα φλέγματα οφειλόταν στο κάπνισμα μερικών ετών και ήταν στην αρχή μαυριδερά, μετά καφετιά, μετά κίτρινα, μετά λευκά, μετά άχροα και μετά τίποτα. Ο καθαρισμός είχε ολοκληρωθεί μόλις σε μια εβδομάδα! Περιττό να σας πω ότι το κάπνισμα κόπηκε "μαχαίρι" και μάλιστα χωρίς προσπάθεια.
Μόνο μετά τον τερματισμό του καθαρισμού (τον οποίο δεν ζήτησα) άρχισε να ανατέλλει η ευδαιμονία και το βίωμα της επίτευξης του σκοπού μου, που ήταν να είμαι "Υπεράνω Συνθηκών". Οι εξωτερικές συνθήκες ήταν πολύ σκοτεινές, καθώς βρισκόμουν στη μέση της λαομίσητης περιόδου της Χούντας, στη μέση του χειμώνα και στο τελευταίο έτος των σπουδών μου στην Αρχιτεκτονική. Ειδικά οι σπουδές με είχαν ταλαιπωρήσει αφάνταστα, με τρεις χαμένες χρονιές που με είχαν ρίξει σε βαριά κατάθλιψη και είχαν φέρει σε απελπισία τους γονείς μου. Αν δεν ήταν τόσο βαριά αυτά που είχα περάσει όμως, δεν θα αναζητούσα κάτι σαν τη Γιόγκα. Μέσα σ'αυτές τις συνθήκες βίωσα την πιο βαθιά ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου.
Βέβαια, αυτό που "απογείωσε" την πρακτική ήταν το ότι με εσωτερική παρόρμηση ενσωμάτωσα στη μηχανιστική εκτέλεση της πρακτικής στοιχεία διαλογισμού. Συγκεκριμένα, εμπλούτισα την τεχνική με αυτό που λέγεται "Δημιουργικός Οραματισμός".
Είναι κάτι που τα παιδιά κάνουν όλη την ώρα παίζοντας. Ένα παιδί λέει π.χ., "Είμαι Ινδιάνος" και όσο παίζει "γίνεται" με κάποιον τρόπο Ινδιάνος, δηλαδή ενσωματώνει ιδιότητες του Ινδιάνου. Αν τώρα αυτό το κάνει συστηματικά για ένα διάστημα, το αποτέλεσμα θα είναι να μοιάζει όλο και περισσότερο σε Ινδιάνο...
Αυτό που εγώ έκανα ήταν να ενσωματώσω στον αέρα που εισέπνεα αιθερικές ιδιότητες ευδαιμονίας. Αυτό ήταν που έκανε τη μεγάλη διαφορά. Ο αιθέρας "ανταποκρίθηκε" μοναδικά σ'αυτό και με έφερε θριαμβευτικά στην ευδαιμονία. Μια κατάσταση που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βιώνουν ποτέ στη ζωή τους και δεν την κυνηγούν γιατί δεν ξέρουν ότι υπάρχει. Γεύονται μόνο τη χαρά, η οποία όμως είναι ένα συναίσθημα πολύ διαφορετικό και δεν διαρκεί από τη φύση του πολύ. Αντίθετα, η ευδαιμονία είναι βαθειά σαν τον ωκεανό κι έχει διάρκεια. Τότε είπα για πρώτη φορά "η ζωή αξίζει να τη ζεις".
Σουάμι Σεβαράτνα
Yogaspirit, Λαοδίκης 34, Γλυφάδα, 210 - 96 81 793
No comments:
Post a Comment